Mijn tweede roman De Weelde verscheen in 1985 opnieuw bij Uitgeverij De Prom. ‘Man in midlifecrisis verliest de greep op zijn bestaan,’ zo zou je dit boek zeer kort kunnen karakteriseren. Een typische vader-en-zoonroman, maar nog geen voorloper van Zoons zonder vader, de grote roman over dit thema die in 2019 verscheen. En ook niet te vergelijken met Bevrijdingsvuur, het boek waarin de zoon onderzoekt hoe zijn vader zich heeft gedragen tijdens de Tweede Wereldoorlog. De Weelde – zo lees je in de achterflaptekst – ‘is een opbouwend boek over afbraak’. Denk aan de midlifecrisis, en aan de weerslag van tandheelkunde op het ego van wie de behandeling ondergaat.

Fragment:
Fluitmuziek trok zijn aandacht. Tussen de ribesstruiken verscheen Harro, in zijn handen de lange zilverkleurige dwarsfluit. De vingers maakten bewegingen die elke twijfel wegnamen. Harro, zijn Harro, zijn zoon. De gespierde, bruine armen tekenden zich scherp af tegen het ruimvallende witlakense gewaad. De jongen was niet veranderd. De namiddagzon gaf zijn haar een onwerkelijke glans. Wouter etste de verschijning in zijn hoofd. Wat ben ik blij je te zien, fluisterde hij, hoe gaat het met je? Harro aarzelde, het blaasinstrument trilde aan zijn lippen. Wouter vroeg verder: Denk je aan ons, aan je moeder en mij? Er gaat geen dag voorbij of je duikt op in onze gedachten. De jongen stapte opzij en begon opnieuw te spelen.
Ben je ooit gelukkig geweest? Heb je ooit liefgehad? Wouter schreeuwde: Heb je ooit de volle, onmetelijke liefde meegemaakt?
De muziek zweeg, Harro was verdwenen. In het gras lag zijn dwarsfluit, een gestrekte, levenloze zilveren slang.